Cemil, 10 yıllık avukattı. Çok para kazanmıyorsa da, kendi yağıyla kavrulup gidiyor; annesi, eşi ve çocuğu ile hayatını sürdürüyordu. Çevresinde sayılıp sevilen bir kimseydi ve derdi olan ona koşardı.
Bir yaz günü bürosunda dosya incelerken, aynı semtte, üst mahallede oturan, ailecek tanıdığı Gülizar gelmişti. Gülizar, Cemil’den küçüktü. Yüzünden düşen bin parçaydı ve dokunsan ağlayacaktı. Cemil, onu açmak için, “Gülizar, annen nasıl?” diye sordu. Gülizar’ın annesi böbrek hastasıydı. Oturdukları eve devamlı ambulans gelir ve annesini diyaliz merkezine götürürdü. Gülizar, “Nasıl olsun be ağabey! Ne öldü ölüye karıştı, ne dirildi diriye karıştı. Hastalığa çare bulamadık” dedi ve sustu. Uzunca sayılabilecek bir süre, konuşmakla konuşmamak arasında bocaladıktan sonra, “Cemil Ağabey, başımda büyük bir sıkıntı var; dert bir değil, bin… Yuvam tehlikede. Gözünün yağını yiyeyim; bana yardımcı ol ağabey!” diyerek söze başladı ve tekrar sustu. Nefes alıp vermeleri artmıştı. Belli ki sıkıntılı ve üzüntülü bir durum vardı. Cemil bekledi. Sonunda Gülizar, “Ağabey, biliyorsun evlenmeden önce bizim mahalleden Mustafa bir ara bana takılmıştı. Benimle evleneceğini söylüyordu. Gizli gizli arkadaşlık yapmıştık. O sıralar sen beni uyarmış, ‘bu Tapir’e fazla güvenme.’ demiştin. Arkadaşlığımız sırasında çektirdiğimiz fotoğraflarımız vardı… ‘Gel görüşelim, gelmezsen bu fotoğrafları kocana vereceğim!’ diyor… Ne yapacağımı şaşırdım? Niyeti iyi değil, çok zor durumdayım ağabey!” demişti. Duygusal gelgitler yaşıyor, iki gözü çeşme ağlıyordu.
Cemil, “Fotoğraflar uygunsuz mu?” diye sorunca; o ara ağlamasını kesen ve önüne bakan Gülizar, “Değil ağabey, el ele tutuştuğumuz fotoğraflardı. Bir iki kere beni zorlayarak yanağımdan öpmüş, o sıra Mustafa’nın bir arkadaşı çekmişti… karşı çıkamamıştım!” demiş ve yine ağlamaya başlamıştı.
Gülizar, çok mahcuptu; devamlı soluyor ve derin derin düşünüyordu. Bir ara Cemil’in yüzüne bakarak, “Gâvur eline düşsem daha iyiydi!” demişti aynı mahcubiyetle. Ellerini göğsünün üzerinde birleştirmişti ve kalbi sanki sıkışıyor gibiydi. Gözünden iki damla yaş süzüle süzüle dudağının kenarına ulaştı. “Gençlik işte, anlamamıştım!” dedi ve sustu.
1990’lı yılların başlarıydı. Fotoğraflar Gülizar bekarken çekildiğine göre 1970’li yılların sonlarında çekilmiş olmalıydı. O yılların ahlaki değer ve anlayışları, günümüze göre çok katıydı. Bir kızın, bir erkekle arkadaşlık etmesi, hoş karşılanmaz, adı çıkar, evde kalmasının nedeni olur; daha da önemlisi, namus meselesi kabul edilir, kavgalara ve sonu cinayete varan olaylara sebebiyet verirdi.
Kendini toparlayan Gülizar, “Ağabey, ne olur yardım et. Eşim iyi bir insan, ancak çok kıskanç. Takıntılı da… İki çocuğum var ağabey, yuvam bozulmasın. Yardımına muhtacım ağabey!” dedikten sonra susmuş ve gözlerini yere dikerek sessizce ağlamasını sürdürmüştü.
Cemil, Tapir Mustafa’yı tanırdı. Tapir Mustafa işi olmayan, çalışmayan, sık sık hapse girip çıkan, yaramaz bir adamdı. Ona; Amerika, Asya ve Afrika’nın tropikal bölgelerinde yaşayan domuza benzer bir hayvan olan ‘Tapir’ lakabını kim takmıştı? Bilinmiyordu. Çevresinde sevilmeyen Mustafa’ya takılan bu lakap, çok uymuştu.
Mustafa’nın, Metin isimli, adı gibi metin ve mert olan, onunla tamamen aksi karakterde, çok genç yaşlarda öldürülen bir ağabeyi vardı. Metin Ağabey, Erol Ağabey’le semtimizin kabadayılarındandı. İkisinin yedikleri içtikleri ayrı gitmez, haksızlıklara karşı çıkar, gerekirse racon keser, mağdurun hakkını korurlardı.
Metin Ağabeyi, Erol Ağabey’le birlikte girdikleri bir kavgada aldığı bıçak darbeleri sonucu kaybetmiştik. O kavgada Cemil Ağabey de yaralanmış, ancak kurtulmuştu. Açılan davada, Metin Ağabey’in annesi ve kardeşi Mustafa müdahil olmuş; onların ve Erol Ağabey’in avukatlığını, Cemil yapmış, Erol Ağabey beraat etmiş, karşı taraf sanıklar hüküm giymişlerdi.
Babasını küçük yaşlarda kaybeden Erol Ağabeyi annesi büyütmüştü. Kırk yaşına yaklaşmıştı.. Soğuk demircilik yapardı. Her şeye ‘eh’ demeyen, dik başlı, bileği güçlü bir insandı. Zaman geçtikçe gençliğindeki delişmenliği kalmamıştı; ancak kafası attığında önünde kimse duramazdı.
Cemil, bir an düşündü. Mustafa hakkında şikâyetçi olsalar, olay duyulacak, Gülizar’ın yuvası bozulacaktı. Aklına Erol Ağabey geldi. Gülizar’a, Erol Ağabey’den söz etmeksizin; “Gülizar, sen git, bir hafta sonra gel. Gerekirse vekâlet verirsin. Ben konuyu inceleyeyim.” dedi. Gülizar, “Ağabey, Allah razı olsun, borcum ne ise öderim…” diyerek ayrıldı.
* * *
Cemil, akşam üzere semt kahvehanesine gitti. Erol Ağabey oradaydı ve masasındaki dört-beş arkadaşı ile sohbet ediyordu. Cemil’i görünce, “Cemil’im hoş geldin… Gel gel diyerek!” yanında hemen yer açtı. Kahveciyi çağırarak, Cemil’le birlikte yanındakilere çay söyledi. Biraz sonra, “Cemil’im bir şey mi var?” diye sordu. Cemil’in, “yok yok!” demesine pek inanmasa da üstelemedi. Yanındaki arkadaşları dağılınca birlikte kalktılar. Evleri birbirine yakındı. Yolda, “Cemil’im söyle bakalım; sende bir şeyler var!” dedi. Erol Ağabey, Cemil’i çok sever, ona Cemil’im diye seslenir, kendisinden yaşça küçük olduğu hâlde sayardı.
Cemil, Gülizar’ın sızlanmalarını aktarınca, Erol Ağabey, “Bu it akıllanmayacak. Rahmetli ağabeyinin kılı olamaz. Geçenlerde annesini evden dışarı atmış, gittim, çarkını kırdım!” dedi, gerisini getirmedi. Ne demek istediği açıktı. Daha sonra, “Bir gün elimde kalacak, yediği b.k kırkı aştı!” diye söylendi. Kızdığında her zaman yaptığı gibi 17’lik vişne çürüğü sıkma kehribar tespihini çıkarıp sallayarak çekmeye başladı. Evlerine yaklaşmışlardı. “Tamam Cemil’im, bu iş bende, için rahat olsun. Gülizar, bizim kardeşimiz.” dedi ve ayrıldı. Arkasından Cemil, “Aman ağabey, Mustafa’ya kötü bir şey yapmayasın, başın belaya girmesin!” diye seslendiyse de, Erol Ağabey’in kafası atmış, canı sıkılmıştı. Duydu mu, duymadı mı, duyduysa söylediklerini yapacak mıydı? Allah bilirdi.
* * *
Üç gün sonra Cemil’in bürosuna gelen Mustafa, “Erol Ağabey’in kendisini tehdit ettiğini, şikâyetçi olacağını” söyleyince; Cemil, gayet soğuk davranarak, “Olayı bildiği, gerekirse hakkında şantaj yapmak suçundan ihbar ve şikâyette bulunacakları, başının belaya gireceği, zaten sicilinin temiz olmadığı” cevabını vermesi üzerine Mustafa, “Sen Erol Ağabey’in tarafını tutuyorsun. Sana iş getiriyor, para kazanıyorsun değil mi? Burnun büyüdü! Eskiden bana ağabey derdin. Şimdi ağabey bile demiyorsun!” deyince, Cemil, “Adam olana, ağabey denir. Sen insan müsvettesisin. Çık git buradan!” demiş ve defetmişti.
* * *
Cemil’in, Mustafa’yı bürosundan kovmasından iki gün sonra Erol Ağabey elinde bir zarfla gelmiş, “Cemil’im iş halloldu. Fotoğraflar ve negatifleri burada.” deyince; Cemil, “Ağabey, kötü bir şey yapmadın değil mi?” diye sormuş, Erol Ağabey ağırbaşlılığını bozmadan, “Cemil’im gereken yapıldı. Merak etme!” demiş, sarılarak öpmüş, zarfı bırakarak gitmiş, Cemil de içine bakmadan kasasına koymuştu.
Cemil, Mustafa’nın bürosuna geldiğinden ve hakkında şikâyetçi olmak istediğinden Erol Ağabeye söz etmemişti.
* * *
Kararlaştırdıkları gün Gülizar tedirgin olarak büroya gelmiş, “Ağabey, vekâlet çıkarayım mı?” diye sorunca, Cemil, “Gülizar, iş halloldu!” demiş, kasasını açıp, çıkardığı zarfı Gülizar’a vermişti. Zarfı açan Gülizar fotoğraflara baktıktan sonra sevinerek, “Tamam ağabey, bunlar. İsterseniz sizde kalsın!” deyince Cemil, “Gülizar, fotoğraflar senin; istediğini yapabilirsin. Bana kalırsa hemen imha edelim.” cevabını vermiş, Gülizar’ın “Haklısın ağabey, doğrusu imha etmemiz, kimsenin eline geçmesin.” demesi üzerine de imha etmişlerdi.
Gülizar, borcunu sorunca Cemil gülerek, “Bana borcun yok. Borcun Erol Ağabey’e!” deyince; Gülizar, “Dün onu gördüm, konuştuk, bana bir şey demedi. Ah Erol Ağabey’im ah, dünya iyisi!” demiş ve sevinçten uzun uzun ağlamıştı.
Gülizar ertesi gün aldığı yaş pasta ile Erol Ağabey’in dükkanına gidince, Cemil’i aramışlar; o da onlara katılmış ve Gülizar’ın mutluluğunu birlikte kutlamışlardı.
* * *
Tapir Mustafa, Manisa’da tutunamayınca İzmir’e gitmiş, orada da bir baltaya sap olamamış, annesinin oturduğu, babasından kalan evi, ortaklığın giderilmesi davası açarak satmak istemiş; o davada Cemil, Mustafa’nın annesinin vekilliğini yapmış, taşınmazın taksimi kabil olmadığından satılmasına karar verilince, Erol Ağabey yine devreye girerek Mustafa’yı satıştan vazgeçirmiş; Mustafa yaşamını, cezaevlerine gire çıka tamamlamıştı.
Mustafa’nın annesine Erol Ağabey ve mahalleli sahip çıkmış, ona ölünceye kadar kol kanat gererek gözetip bakmışlardı.
Annesi öldükten sonra Erol Ağabey, Cemil’in annesi, eşi ve Gülizar’ın ön ayak olmalarıyla bulunan yaşı ona uygun, bir kızla evlenmiş ve mutlu bir yaşam sürmüştü.
Not : Olaylar gerçek olup, sadece kişi isimleri değiştirilmiştir.
———-+———-
Güzel Sözler
İyi dostu olanın aynaya gereksinimi yoktur. Mevlana
Maviye çıkardı çocukluğumuz. Ne yana dönsek umut. Ne yöne baksak vefa. Çaldılar ceplerimizden çocukluk ruhumuzu. Öksüz kaldı saksıda çiçek, bedende ruh, şiirde kelime… Attilâ İlhan
Vefa ve minnet, vicdanın belleğidir. Dücane Cündioğlu
Vicdan, insanın içindeki tanrıdır. Victor Hugo
