40 Yıla yakın görev yaptığım okullarda binlerce öğrencim oldu, hiçbirini unutmadım, acı- tatlı binlerce hatıra yaşadım, çok iyilerle çok problemli öğrenciler asla unutulmuyor. İyisi ile veya kötüsü ile hepsi bizim çocuklarımızdı. Öğrencisini kendi aile fertlerinden biri olarak görmeyen kişi, öğretmenlik yapmamalıdır. Öğrencilerimiz, bizim velinimetimiz idi, onların sayesinde Devletimizden maaş aldık.

Mesleğe başladığım ilk dersimi hiç unutmadım, 5/E sınıfına Muhasebe dersine girmiştim, tüm öğrenciler ayağa kalkmıştı ama orta sıranın en arkasındaki öğrenci yerinden bile kımıldamamıştı. İyi ki bir söz söylememişim, yanına gittim ki ne göreyim, bu gencin iki eli çolak, gözleri şaş, ağzından salya, burnundan sümük, gözlerinden yaş akıyor. Daha sonraları gördüm ki yürüme ve konuşma engelli, önündeki deftere sadece büyük harflerle adını- soyadını, sınıf ve numarasını yazabiliyordu. Yapabileceğim bir şey yoktu. O yıl o sınıfın Muhasebe ve Ekonomi derslerine giriyordum, aynı zamanda sınıf öğretmenleri idim. Yılmaz İ. isimli bu öğrencim, derslerde not tutamazdı, anlamazdı, öğrenemezdi. Sınavlarda kağıda sadece 5/E Yılmaz İ….  1570 diye büyük harflerle adını yazar, soruları ve cevapları yazamazdı. Doğu Anadolu Bölgesinin en doğusunda Rus sınırında yer alan bu ilimizde kışları çok soğuk ve karla kaplı geçerdi, Yılmaz çok soğuk ve tipili havalarda okula gelemezdi. İri yapılı öğrencileri evine göndererek battaniye ile Yılmaz’ı devamsızlıktan kalmaması için okula getirtirdim.

Öğretim yılı sonunda tüm öğretmenlerin kararı ile Yılmaz’ın bir üst sınıfa geçmesine yardımcı olduk. Ertesi sene Ekim ayında aniden Bakanlık Müfettişleri okulda teftişe başladılar, o zamanlar Müfettişlerden çekinirdik, Yaşar bey isimli bir Müfettişimiz beni m iki dersime girdi, yazılı kağıtlarını istedi, henüz o yeni öğretime başladığından yazılı sınav yapamamıştık. Bunun üzerine geçen yılın sınav kağıtlarını Müdür bey’den istedi, beni yanına çağırdı, elindeki geçen yılın 5/E sınıfı öğrencilerine ait Muhasebe sınavı kağıtları tomarından bir kağıt çekti, kağıdın iki yönünü çevirdi, dikkatli baktı, kağıtta soru ve cevap bir cümle bile yoktu, bembeyaz kağıtta sadece Yılmaz İ….. 5/ E 1570 yazıyordu ve ben üzerine Beş notunu yazarak imzalamışım.  Müfettiş Yaşar Bey: “ Hocam, bu sınav kağıdının notu beş eder mi?.”  diye sorunca biraz korkuyla biraz da Yılmaz’ın durumunu bilerek “ Sayın Müfettişim, bu sınav kağıdının değeri beş not eder.” diye cevap verince Yaşar Bey, sadece teşekkür ederek beni dersime gönderdi. Kim bilir belki de Müfettiş Bey, Yılmaz’ın durumunu sorup öğrenmiştir.

Üç yıl sonra askerlik görevim dolayısıyla o İl’den ayrıldım, okuldaki öğrencilerimizin birer fotoğrafını ve adreslerini almadığıma yıllar sonra pişman oldum. Yılmaz İ……’nın ne olduğunu ve nerede olduğunu çok araştırdım ama irtibatı kaybetmiştim. Bir haber alamamıştım ya Kars’ta veya İstanbul’da yaşıyor diye düşünüyordum.  Aradan 15 yıl geçmişti, 1993 yılı sonunda Manisa’ya tayinim çıkmıştı, Kars’ta okuttuğum bazı öğrencilerimi buldum ve görüşmeye devam ediyordum. Yılmaz’ı kime sordumsa tanımıyordu.  Yıllar sonra Karslı bir öğrencimin babasının vefat ettiğini öğrenmiştim, taziye ziyaretinde Karslı bir kişi ile tanıştım ve bu kişinin soyadı Yılmaz’la aynı idi, Yılmaz’ı sorunca akraba olduklarını, Yılmaz’ın sağlığının daha kötüye gittiğini, yıllarca yatalak olarak yaşadığını ve birkaç yıl önce Kuşlu Bahçe Mahallesindeki evlerinde vefat ettiğini söylediler. Başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü, keşke yıllar önce Manisa’da akrabalarını bulabilseydim, vefat etmeden önce Yılmaz’ı son bir defa da olsa görebilseydim.

Meslek hayatım boyunca bedensel engelli tüm öğrencilerime bir ağabey veya baba şefkati ile yaklaşarak onlara hizmet etmeye çalıştım, hiçbir şey yapamazsam boş kağıtlarına bile geçerli not veriyordum. Onları daima okulumuzun en başarılı öğrencileri olarak görüyordum. Seni unutmadım Yılmaz, mekanın cennet olsun, sen benim en kıymetli öğrencim değil kardeşim idin.